ความสัมพันธ์ของเพื่อน.....มันก็เหมือนเส้นด้าย

เคยคิดบ้างไหม..............บางทีคนบางคนก็เข้ามา

......................อยู่ๆก็รู้จัก...............................

และก็รักกันผูกพัน............แล้วอยู่วันหนึ่งก็จากไป

เพื่อนหลายๆคนคงเหมือนอะไรหลากหลายอย่าง

แต่เพื่อนของเรา.....".........เหมือนเส้นด้าย..........สายใยที่ทักทอ......."...........

มันเกิดจากเส้นใยเล็กๆสั้นๆรวมตัวกัน จาก...........วัน...และ.....เวลา

.........จาก.........คุณค่า........และ.........ความหมาย.......................

...........รวมตัวกันเป็นเส้นยาวๆ ที่ผูกพันกันอยู่..................................

...................แต่ก็เพียงเส้นบาง ๆ .......................................

มันก็เหมือนต่างฝ่ายต่างถือคำว่า".....เพื่อน....."ไว้ คนละข้าง

ปลายของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน บางคนถือหางไว้ยาว บางคนถือหางไว้สั้น

..........ส่วนบางคนจับแค่ปลาย.............. ต่างยึดเอามาไว้ ด้วยความรู้สึกของตน

ความรู้สึกที่คิดว่า............พอดี

แต่ละคน..... ต่างออกแรง เพื่อจับมันเอาไว้......ยึดไว้ ด้วยความรู้สึกของตน

ความรู้สึกที่คิดว่า............พอดี

แต่เมื่อวันนึง............ แรงที่คิดว่าพอดี........ความยาวที่คิดว่าเหมาะสม.....มันเกิดทำให้

................................ด้ายขาด..................ต่างฝ่ายต่างยึดไว้ไปตามส่วน

บางคน..... ขาดแล้วก็ขาดไป........ ไม่คิดที่จะต่อมันอีกเลย

แต่กับบางคนบางคู่ มันแตกต่าง.......ในความสัมพันธ์...และ...สำคัญ

...........เค้าเลือกที่จะต่อ..............

แต่เชือกที่ต่อ...........จะเกิดเป็นปม........... ปมปัญหา..........ที่แก้ไขแล้ว ปมนั้นจะแน่น

แต่อีกแล้วว่า.........ส่วนอื่นๆ ยังคงอ่อนบาง...........

บางครั้งทำให้....บางคน ถือด้ายส่วนมีปม..........แล้วจากไป

แต่บางคนยังคงแตกต่าง........ในความสัมพันธ์...และ...สำคัญ

...........เค้าจะต่ออีก...ต่อกันอีก...............

จนเกิดเป็นปมมากมาย............... ทำให้ด้ายเส้นเล็กๆ แน่นเหนียว

...............ดึงไม่ขาด...........ไม่ว่าจะเจอปัญหาใด.......

เค้าจะถือด้ายไว้เท่าๆกัน ออกแรงดึงเท่าๆกัน เค้าสัมพันธ์กัน และ ให้ความสำคัญกัน

เราแต่ละคน..........ถือด้าย ด้ายคำว่า"เพื่อน" ไว้แตกต่างกัน

ในด้ายเส้นนั้น...........อย่าตั้งความหวัง....ให้มันคงอยู่.........ไม่ขาด

เพราะด้าย..............ก็แค่เส้นใยบางๆ

เราต่างต้องรักษามันไว้.................ใส่ใจกับมัน

ออกแรงยึดไว้อย่างพอดี อย่าเบาจนหลุด.......อย่าดึงจนขาด

ถือไว้ให้พอดีมือ พอดีความยาว...ให้เท่ากับเค้า ........อย่าถือมากไป หรือน้อยไป

เมื่อมันขาด.......ในความสัมพันธ์ และ สำคัญ.............เราจักต้องต่อ และมัดเป็นปม

อย่าให้เรื่องเล็กน้อย........ทำให้เราดึงแรงเกินไป.......หรือปล่อยมันไป

อย่าให้เรื่องเล็กน้อย........ทำให้ขาด....แล้วทำให้เราไม่ยอมต่อ

ยิ่งต่อมาก.......ความแน่นก็มีมาก...........แต่ไม่ได้หมายถึงว่า...ต้องมีปัญหามาก

ถ้าด้ายเส้นไหน...ถือไม่ได้ ไม่พอใจจะถือ ก็ปล่อยมัน

ถ้าด้ายเส้นไหนบาดมือ........ก็อย่าถือไว้อีก

กว่าจะเป็นด้ายเส้นหนึ่ง.......ต้องใช้เวลามากมาย

กว่าจะเป็นด้ายที่แน่นเหนียว........ต้องแก้ไขกันไม่รู้เท่าไร

อย่าให้เรื่องเล็กน้อยมาตัดด้าย...........ที่เราสร้างมันขึ้นมาง่ายๆนัก

ถ้ามันจะขาด........ก็ขอให้ขาดด้วยกาลเวลา....... ที่ต้องทำให้ใครคนหนึ่งต้องจากไปไกลไม่กลับมา

แต่สำหรับใครบางคนแล้ว................แม้ใครอีกคนจะจากไป

หรือว่าจะไม่มีใครอยู่แล้วบนโลกใบนี้

แต่ด้ายเส้นนั้นของเค้า.........จะยังคงอยู่........

และต่างรับรู้.............จากรุ่นสู่รุ่น.......ชั่วนิรันดร์

รักเพื่อนมากนะ.........แม้เพื่อนจะตัดด้ายของเรา..........

แต่เราจะยึดส่วนที่อยู่ในมือเราไว้ตลอดไป

.............รอวันหนึ่ง......สักวันหนึ่ง......................

.........................เพื่อไว้.............................

ว่าเพื่อนอยากจะต่อ......เราจะมัดปมอย่างแน่นหนา

จะทบด้าย ไม่ว่าจะกี่เส้นกี่คน..........จะผูกพันกันไว้

แม้จะขาดอีกกี่ครั้ง........เราก็จะถือมันไว้...รอเพื่อน

เอามาต่อ อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง...ไม่มีเบื่อนะ

................................รักนะ....................................

.................*************.................

Ps. คิดถึงเพื่อน ๆ นะ

ตำนานรัก...ดวงจันทร์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

สมัยที่โลกยังมีพระจันทร์ 2 ดวง

ดวงจันทร์ดวงหนึ่งเป็นผู้หญิง ..และ.. อีกดวงเป็ผู้ชาย

ดวงจันทร์ทั้ง 2 ดวงนี้ต่างรักกันและไม่เคยแยกห่างจากกัน

ทุกๆคืนเมื่อมองขึ้นไปบนฟ้าจะเห็นดวงจันทร์ทั้งคู่อยู่เคียงกัน

...แต่แล้ววันหนึ่ง...

ดวงจันทร์ผู้หญิงก็ได้ไปพบกับดวงอาทิตย์

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงหลงใหลในแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์จนเลื่อนตัวตามดวงอาทิตย์ไปทีละน้อย ทีละน้อย

และแล้วก็แยกมาจากดวงจันทร์อีกดวงนึงในที่สุด

เมื่อค่ำคืนมาถึง

จึงมีดวงจัทร์ผู้ชายเหลืออยู่เพียงดวงเดียว

ดวงจันทร์ผู้ชายจึงได้แต่ออกตามหาดวงจันทร์ผู้หญิงไปทุกหนแห่ง

...คืนแล้วคืนเล่า...

...วันเวลาล่วงผ่านไป...

ดวงจันทร์ผู้ชายก็ยังไม่สามารถหาดวงจันทร์ผู้หญิงเจอได้

ด้วยความคิดถึงและอยากพบดวงจันทร์ผู้หญิงเป็นที่สุด

ทำให้ดวงจันทร์ผู้ชายคิดว่า"หากเรามัวแต่ตามหาอยู่อย่างนี้คงไม่ได้เจอหญิงที่เรารักเป็นแน่แท้"

จึงตัดสินใจระเบิดตัวเองเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั่วจักรวาล

เพื่อให้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นออกตามหาดวงจันทร์อีกดวงนั้น

...เมื่อเวลาผ่านไป...

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงได้เห็นถึงความจริงว่า..

แม้ว่าดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้าสวยงามสักเพียงใดแต่ดวงอาทิตย์ก็มิได้ส่องแสงเจิดจ้าแต่เพียงเธอเท่านั้นแต่ยังส่องแสงไปที่ดาวดวงอื่นๆอีกมากมาย

ดวงจันทร์ผู้หญิงจึงกลับมาหาดวงจันทร์ผู้ชายอีกครั้ง

แต่หาเท่าไหร่ก็หาดวงจันทร์ผู้ชายไม่พบ

ต่อมาจึงได้รู้ว่า ดวงจันทร์ผู้ชายยอมระเบิดตัวเองเพื่อตามหาตนจดกระจัดกระจายเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงได้รู้ว่าไม่มีวันที่จะได้เจอกับดวงจันทร์ผู้ชายอีกต่อไปแล้ว จึงได้แต่โศกเศร้าเสียใจ

แต่ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่ดวงจันทร์ผู้ชายมีให้กับดวงจันทร์ผู้หญิง

ทุกค่ำคืนจึงพยายามเปล่งประกายแสงที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดของตนส่งให้ถึงดวงจันทร์ผู้หญิง

เกิดเป็นแสงพร่างพรายเต็มท้องฟ้าเคียงข้างดวงจันทร์

จนเกิดเป็นดวงจันทร์และดวงดาวให้เราเห็นจนถึงทุกวันนี้..

หากเรามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

วันไหนที่เห็นจันทร์สวยสด

วันนั้น..คุณก็จะไม่เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อย

หากวันไหนคุณเห็นดาวเปล่งประกายเต็มท้องฟ้า

วันนั้น..คุณก็จะไม่พบดวงจันทร์

สุดท้าย...

เขาและเธอก็ไม่พบกัน...ตลอดกาล